“Kişioğlu robenson
Yalnız mıydın adanda
Nereden kara adam
Nerede Cuma ?”

Robenson
aranıyordu uykularında,
bitmez sorular kesiyordu
ılınmış yanıtlarının
yalancı güneşini.
Son ve tek adası,
şaşkın aklı
korkaktı bulacaklarına
bir kanı bozuk ürküntüydü
yalnız kalmışlığı
daha da kalacağından başka.
Kendini Tanrı’ya uyduruyordu
haberi yoktu
olmuyordu.
Ayrıcalıklıydı;
ölmeye değil
öleceğini bilmeye
ve mutlaka bir aşkla
incinmeye
incitmeye bilenmeye,
hepimiz kadar
ve hiç birimiz gibi
en cesaretli erdemiydi cehaleti
Mahir’di en güzel soruları bulmakta
ve acemiydi bulacağı yanıtlarda
bir ihanetti nihayet Cuma
ama her robenson bazen kendisi de
sonunda Cuma

“robenson,
tek beyazıydı adanın
dostluğu yetmedi
efendisi oldu Cuma’nın”