gülümseyen resimlerine bakıyorum
öylesine derin ki
sanki hiç değişmemiş gibi
...



aynı uçurumlar yine gözlerinde senin
biraz deli biraz hırçın
sevgileri anlatırdı hep bana
çocuksu düşlere götürürdü
ne zaman tutsam yine o pamuk ellerin




ne sen yar olabildin ah gül kokulum
ne de ben varamadım yanına
şu yalan şehirde bir an
rahat bırakmadı acılar
iki yakamızı bir arada




ağlama desen şimdi kimin umurunda
artık sonbaharı kaldı bu hazin ömrün
solgun yapraklarda üşüyor zaman




hep esiri olduk anlatmadılar
gizlenmişti bilemezdik
yalan sarmış gerçeklerimizi
şimdilerde belkilerle avunmak zor
en yakınımızdaki uzaklıklar
aldı gitti herşeyimizi




buğulu camların ardına
saklanmış kayıp dünyalardır
tüm mutluluklar
baksan da göremezsin yar
sislidir sonbahar
değişmez kaderimizi yaşar
düşen sararmış yapraklar
ağlayan yalnız ağaçlar




hatırlarım her an
unutamam ki gözlerini asla
sende kaldım bensiz
kalbimin öbür yarısında




gül kokulum seni düşünmeli
gülümsemeliyim belki de
hangi gerçeğe baksan
hep yanılışımızdır hayat aslında
şimdi ağlatır mı bizi şarkılar
yoksa gülümsetir mi yar
hüzzam bir ayrılığın
bu sonbahar faslında ...









Mert YİĞİTCAN
25 11 2011
beykoz / istanbul