hakikatle yüzleşen
düş aynalarındaki yüz/ göz göz
toprak teni gibi pürüz
bu sevdadan kalma bir ananedir ki
yürek hâlâ
yerden fışkıran otlar kadar gürz!

biz süzdük
sen de süzeceksin gözlerinden o denizi
sorma durma vurma/ süz
aşk bu. şaşma. kolay değil
bu alışıldık bir ahval
bu biraz harp/ hem
kimisinde labirenttir vicdan
kimisinde düz

göğün gözleri dolu
dudağı kıvrık
cildi kara/ yağsa ağarıverecek
hayır. yağmaz!
onurludur kimi kentlerin göğü
köpekleri kadirşinas
adamları er
kadınları gözü pek
çocukları pek gürbüz

kiminin kalp diye
sol yanında taşıdığıdır çöz
çözmüş atmışsın
boynumuza bağladığımız
al çiçek desenli o eşarp yaz’ı
kazınmış gitmiş alnımızdan yemyeşil yazı
fark eder mi/ can feda. nasılsa bu son veda...
üzeceksen
güzümüzü kışımızı da üz

biz ezberledik oğul!..
kiminin sevdası böyle üvey olur
kimininki öz.


JD