Tükürdü adımlarımı taşlı caddeler
sendin
bendim
dibine kadar aşktı
hayatımızın son baharıydı
nem şahit yakamozdu parıltısı
aşk tazeydi üzerindeydi tüten acısı
gitmekti dönüm noktası
bir derece hayretti kapıda bekleşen
dil acımasızca katleden aşığı

Son toprağın içine düşen tohum
geceydi
sabahtı yalnızlıktı içimde sızısı
aşk sen
hüzündü şırası sevginin asıl adı
dün bakıp arkamdan seslenenimdi
şimdi eldi
döngüsüne dönmüştü güneş
tutuktu ay balkonumda
demir parmaklıklar tutun bakımsız zamanı
baş kaldırılmış köşelerde baskın

Neydi
kimdi
kimsesizliği düştü düşüp de yürekte kalan
bir dudağın ucundan kaçan sözcüktü
git diyenin acısınca kavrulan
bir kurşundu
vızıldayıp alnın ortasında son durağını bulan
iklim kıştı artık parmaklıkların arkasından bakan


Sesiz satırlarıma hayat veren Sayın Ahmet ORMANCI Bey’e sonsuz saygılarımı sunuyorum