0
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
794
Okunma
odamdan içeri girdim
ve resmin yerdeydi...
cam açık kalmış
esen rüzgarla da düşmüş
küfrettim!
kırık bir çerçevenin içinde
kırılan camlara rağmen
sağlam kalan gülümsemen
hâlâ gülebiliyordun...
dayanadım o gülüşe
yerden aldığım an öptüm
dudaklarım kanadı
batan camlarını yalnızlığımla ayıkladım.
artık sevmediğini de o zaman hatırladım...
evet, sevmediğini
hatta gittiğini...
ağladım
çünkü anladım özlediğimi.
bu özlemi öldürmek için de
resmini yakmam gerektiğini...
ama yakamadım...
bakıp bakıp ağladım
çerçeveyle beraber bende kırılmıştım
kanadım...
Ahmet Kastancı
5.0
100% (1)