(b)emol

kırmızı ojelerinde
gri bir şehir büyütüyor kalbim

gülümsüyor dudaklarımın arasındaki o dilsiz gazel
titrek bir lambanın ışığı düşüyor yüzümün çizgilerine

hangi sevişmenin rengine giyinsem
sonu hep mum sarısı ayrılık

gözlerime ne zaman cemre gibi düşse aşk
ülkesini kaybediyor aklım

ellerim kayıp haritalar gibi
pusulasını hep şaşırıyor!.

artık git/me

(a)rya

içime kök salıyor eğik bir lügât
hangi kelimenin özüne sığınsam şişenin dibini buluyor

sokaklar mavi lekeli
çentik atıyor duvarlara başıboş cümleler

kalbimi deliyor
üstüne bastığım o çakıl taşları

çiy değil avuçlarımdaki o ter
parmaklarımda yine mor bir ihtilâl kopuyor

son kez öldür/me

(s)onat

ansızın
yağmalıyor yüreğimi hüzün

birden talan oluyor
ateş üzerinde kızaran resmin

bazen her ayna
tanıdık bir hâlini oynuyor

sonra ağzı açık geceden
bir yıldız düşüyor

artık bana her aşk
bir uçurtma gibi geliyor

yeniden sev/me

../

usulca ört gözlerimi
kimse ağladığımı duymasın.

O.Şafak/Denizli
OnbeşKasımİkibinOnbir