4
Yorum
32
Beğeni
5,0
Puan
1982
Okunma
-I-
öptüğümde kapalı bir zarf gibi olurdu
dudakları o şehrin
yakası açılırdı
ışığın gölgesinde uyuyan kelebeklerin
tutamazdım
yüzünü kaldırımlara dökerdi aşk
ellerini omzuma bir köprü gibi uzatırdı
büyürdü sesinde biriken o kocaman harfler
ağırdı kalbi
gözlerini ufka diker durmadan hüznü sayıklardı
öfkesi
kulaklarımı sağır edene kadar dinmezdi
içini çeke-çeke ağlayıp
kelimelerini içime asfalt gibi hep dökerdi
-II-
bilmezdi
sessiz çığlıklarımın vuslatını
görmezdi
bir yaprak gibi gözlerinin etrafında dolanıp düştüğümü
sımsıkı demirlerdi
hüzünden beyazlaşan parmaklarını
oysa kalbim
kendini damıttığı her yerde iki çizgili maviydi
../
Oktay Şafak
haziran ikinbinonaltı
Cevap Yaz