bugün gar’a gittim
beklediğim biri yoktu ama
gittim işte...

yalnız değildim çünkü
ne bileyim etrafımda insanlar vardı
tanımıyordum da onları
ama sonuçta beraber bekliyorduk
tabi onlar sevdiklerini
ben ise kendimi

- peronlar...

" tren ilk perona giriş yaptı " diye bir anons duydum
ama ben 2.perondaydım
daha vardı yani
neye vardı?
Kim gelecekti?
cevap kocaman bir
"hiç" ’ti

- neyse 2.peron...

başından sonuna kadar gezdim.
peronda ki bankların
sadece birine oturdum
o bank çok samimi geldi çünkü
ağlayasım geldi hatta
sıkılmıştım da beklemekten
kimse gelmeyecekti
ben hep yalnız ağlamıştım bugüne kadar
beraber bekliyorduk ya
beraber ağlarız diye düşündüm umutla
ağlayacak gibiydim
etrafıma baktım
etrafımdaki insanların yüzlerine
kimse ağlamadı
bende ağlamadım
olmadı

- raylar...

tren raylarına baktım bende
hayallerim takıldı oraya
kendimi atmayı bile düşündüm
çaresizdim
dayanamadım
birkaç damla yaş aktı gözlerimden raylara
intiharım kısmen gerçekleşti
gözyaşlarımı sildim gülümsedim
öldüm diye
sevindim
ama yaşıyordum işte
ve ölen gözyaşlarımın ardından yas tutamadım
hayat devam ediyordu çünkü
bana böyle demişlerdi de
birkaç yıl önce

- inen yolcular...

tren iyice yaklaştı
sesleri bile vardı kulaklarıma
ve artık 2.perondaydı

durdu
ağzına kadar dolu vagondan
itişe kakışa
yolcular iniyordu
kimine
merhaba diyesim
kimine
sarılasım
kimine
susasım geldi
bana düşen susmak diye düşündüm
sustum

- kendimi beklemek...

kendimi
yani yalnızlığımı beklemeye devam ettim
geldi mi
gelmedi mi
bilmiyorum ama
ben kendimi çok özledim...

Ahmet Kastancı