bu günü yaşamaktan öylesine uzak
kırık dökük
her parçası bir yerlerde kalmış nice canlar
her nefes bin ağıt






çocukluk yılları
anımsadıkça ağlatan sevinçler
öylesine uzak ki






olmamalıydı böyle
çaresizlikler için miydi yaşanan her şey
hiç mi kalmamalıydı umutlar






zaman bir nehir ki akıp gider
coşkun bir sel gibi
geriye göndürmek imkansız
alıp götürmeseydi keşke tüm umutları
yalnızca umutsuzluk akmakta bu gün hayat
yaşamak ise eğer bu
bir ölüm gibi






bir ümit ışığına hasret geceler işte
zifiri karanlık mı olacaktı sarıp sarmalayan yürekleri
hani ümitler nerede
var mı herhangi bir ümit
en azından acılara katlanabilmek adına
bilmek isterdim






bu yol bizleri nereye götürür be dost
sen söyle bari
bu dermansız yaralar
bizi ne zaman öldürür
söyle






hangi nedenlerle gülümsemeli dost
bu çorak yüreklerde
yok mu hiç bir nedeni artık
bir damla gülümseyişin bile






oysa ki, bunca hüzün ve gözyaşlarının
bir de nedeni olmalıydı kendince
neden dost neden?
bari sen söyle ...








Mert YİĞİTCAN
12 11 2011
beykoz / istanbul