Yaşarken yanılmış bir depremin. Giderken
Ki son sözü. Üzgünüm olamaz sevgilim
Sen giderken üzgün olamazsın. Bu yüzden
Ben şimdi. Bu sırtı sıvazlanmış bütün şimdiyi
Işığı karıştırıp gözlerimi kamaştıran debdebe karşısında
Parçalayıp üçvakte bölüyorum. Bir

Zaman. Çello çalan
Bacakları ayrık. Gözleri göçmen bir kuzeydir
Pahada ağır sözler çıkagelmiş
Kağnılar üstümüze ferah gökyüzü bahçeleri. Alnımıza
Kuralları karışmış çizgilerden atlayan
Sek sek taşları taşımaktadır. Şimdi
Uzun uzun anlamaklara muhaliftir anlar
Eteği kuştan geçilmez uçurumlarda. Kuşçular
Alestadırlar. Ve akıl
Kendi altından kalkamaz olunca. Defolmuşur
Biryere. Ki

Bunları sakın öykücü kadınlara. Ve
Şiirlikleri sperm dolu adamlara sorma
Yanılırsın. Sondan sonra kendine de bakma sakın
Bak. Öpülmekten çok buruşmuş yerlerin
Bunları bilmekten yerlerde nasıl da sürünüyor
Şimdi. Üç

Yanaşmaya gönülsüz esrarlı şileplere koşup
Bir halka çarpınca halka halka büyüyen
Erken kalkmış ezanlara da uyma sen
Güneşi uyandıran şehvet sabaha sokulunca
Evinine dönüyor nasılsa. Bak
Kıyısı olanşehirlerde balıkçılardan başka kimse
Farkına varıyor mu karanın
Akı bokuna karışmış bir aşkın
Umrunda oluyor mu. Senin umrunda oluyor mu
Köpükleri taşıyan dalgalar
Ve dağları ağırlayan mağmalar arasında
Boy atıp duran o ağrılı sardunya. Şimdi

Ama ben biliyordum biliyor musun
Bu aşkta indi bindi. Acıya tabiydi
İçimden ojesi tırnaklarına gecikmiş bir kadın
Ses verdi. Sendin sanki
Ve çekilmiş ağlarda çırpınan can havli
Acı en güzel mavi dakikalarda çekilir dedi
Ama üzgün olanlar için. Herşey
Herşeye rağmen az önceydi. Çünki
Bu zamanda zamanla geçen acılar geçerliydi

8112bin11İst.