alnımda biriktirdim suyun tadını

kan revan içinde şarap

bana dokunma
yarama denk düşüyor gece



ATEŞİ TUTAN KİMİN ELLERİ



dolu dizgin bir sabahtı gülüşün
her şey başlangıç bitişini düşünmediğim
mavi günleri vardı ya İzmir’in hani
güneşi bulutlara tutsak olmayan

seninle uyanırdı gün
bir ıslıktın soluğumda çınlayan
düşerdi imbata kısrak yelesi saçların
adımızı söylerken şafakla bir

dur
anılarımı silme

ayırdına varmak isterken yaşanmışlıkların
aniden bir yalan sekerek geçiyor
rüzgar yürüyor / duruyorum
çılgın bir sabır soluğa birikiyor

neden böyle kalabalık susanların korosu
sessizlik sarmaş dolaş

baktım ki gölgemden başka bir şey yok
zaten kokusunda var ayrılık gülün

gün tutsak görkemli yalnızlığımda
üşümüş sözcükler soğumuş soluğum
anlaşılmaz kimsesizliğim / hele şiirim
herkese uzak kendine yabancı
aynanın düşlerine savrulan o çığlık kimin

bekletilerek acıtılır zaman
hükmünü vermiştir yorgunluk akşamları
yalnızlıkla acı harç edilmiş
hüznün duvarlarına konmuş



başın ağırlığının yastığa bıraktığı çukur iz, komidinin üstünde
yarısı içilmiş bir bardak su, bir bölüm sonunda açık bırakılmış
kitap......................................................................
kirli sakallara dolaşmış akşam
kendisiyle oturup içmiştir geceler boyu
...............sızmış umutlarına

bir zaman yorgunuyum


söz kördüğüm / acı donuk
susmalara bırakmış ömrünü tutsaklık
düş yoksulu olmuş uçurum
yanaklarda tuzlaşan hüzün
ateşi tutan kimin elleri



Nail Yavuz, İZMİR
yeniden düzenleme