kış gelirken eskiden üzülürdü pencereler
çağla ağacının çil çil hüzünlü çocuklaşmasına
çiçek çiçek kesilen camlarda çaresiz uzaklığın
dışarısı görünmez olurdu korkularım yaz kadar sıkıcı
kan sıcaklığında uykulardan uyanmak istemezdim
kış gelirken eskiden yoktun gene yoksun
uyanmak istemiyorum...

çoraplarımın söküğünde salya sümüktüm üşengeç
yorganımın altında sabaha ezilirken ilk gençlik düşlerim
sımsıkı gri bulutların altında yağlı saçlarımla
ucuz parfüm kokulu sereserpe gülüşünü beklerdim
kaldırımlar sakinken ağlamaya öykünen
sarhoş serçelerle bir...

kahırlı tipilerde gövdemi kendime siper ettim
soğuk düşlerime ulaşamadan ölmeliydi göğsümde
saklandığım yerden çıkmayacağım hiçbir zaman
kümülüslü kış akşamüstlerinde dinlediğim şarkıda
alacağım son öcümü ölürken tüm evrenden
durgun suyun saflığını kıskanarak sevgilim yalnızlık...


kağan işçen