karpuz serinliği yazlı mahallelerden kalma
bir gülüş terk etmiş gibi her anımı sanki
ve hemen sabah olsa diye bekleyen bir ilkokul
arkadaşça örselenmişliği özleyen yüreğim...

lacivert bulutlar akıyordu apatman damlarına
çocuklar uyku mahmuru huzursuzluklarının sonunda
sokaklar iç gıcıklayıcı son buluşmalara hazır
akşam serinliğine karşı yürüyorum
belki çıkarsın diye karşıma...

aşk ölüme caka satar
rastlantılara mahkum değilse
yağmura yakalanmak an meselesiyse
ev kapılarına gıptayla bakıyorsa
yorumsuz çalakalem
yorgunluk kahvesi sonu bakışların
iç geçiren titreyişleri...

dışardan gelen soğuğun içinde gidişin
yalnızlığım öylesine fiyakalı...

tramvayın penceresinde
iki sokak arasında kalmış bahçe
kıskanıyorum ağaçların kalabalıklığını
uyanınca bomboş buluyorum vagonu
acaba hangi gülüş unuttu üşüdüğümü...

çay kokulu nefesinle uyumuştum
her anı sabah sanmakla geçen gecede
çünkü hâlâ yabancıydık birbirimize
bu defa biz düşlerimize değil
düşlerimiz ihanet edince gerçeğimize...



kağan işçen