Gönlündeki sevdadan sıkılmamalı insan
Ebedîyen sevecek yâri arıyor yürek
Özlem deryalarında beyhude çektim kürek
Kullanıp attın yere hiç gözünü kırpmadan


Rüya âlemi gibi dünyam vardı bambaşka
Şimdi güzelim anlar oluyor bana kâbus
Ufkum daraldı artık, devran âdeta mahpus
Anlayacaktın beni inansan gerçek aşka


Yıldızlara dayandı muhabbet merdiveni
Ellerinle ittirdin, sözünle kurşunladın
Üzecektin, ne diye bahçemi arşınladın
Tanıyamaz hâldeyim mâzide gül vereni


Rüzgâr özür dilese dal kırıldı bir kere
Bîtap düşen kalbime dinletemiyorum lâf
Hâlâ anlamadın mı hicrân sevgime hilâf
Paçaları sıvadın görünmeden o dere


Havva’m nihayetinde tersine döndü çarkım
Hüsranla bilirim ki edilmeyecek tamir
Kölen olmuştum sanki, sendin bana hep amir
Adını sayıklarım, dilimde sızlar şarkım


Havvanur YAVUZ
YAŞ: ON DÖRT
(Sarmal uyak)