Kalmadı mısraların artık bende değeri
İflas eden yüreğim hicranın konak yeri
Ağlayan gözlerimin inan yok oldu feri
Hüsran sarmış bağrımı, canı yakar gidersin


Gezeceksin demek ki daima şehir şehir
Ayrılığın şerbeti âdeta acı zehir
Tenimi saran sevgin çağlayan coşkun nehir
Özümdeki yaş gibi birden akar gidersin


Ciğerime işledi gidişinin ayazı
Belki de hediyedir rahat vermeyen sızı
Hassas yerinden vurdun hâli perişan kızı
Sol tarafıma doğru hançer çakar gidersin


Ruhum eşsiz adını sayıklayarak yatar
Ne hikmetse yastığım hep taş kesilir batar
Çektiğim ıstıraplar beni sıladan atar
Tebessüm dağıtarak yola bakar gidersin


Gündüz hayalimdesin, gece ise düşümde
Kaçarı göçeri yok, alın yazım peşimde
Kafam yerinde değil, aklım gönül eşimde
Sana karşı duyduğum aşktan bıkar gidersin


Yokluğunu solumak işkencelerden beter
Nihayetinde kaldım hem garip hem derbeder
Dost düşman herkes gördü, hüzün dumanım tüter
Havva’nın dünyasını bil ki yıkar gidersin


Havvanur YAVUZ
YAŞ: ON DÖRT