Hayat Benden Öte

kadehleri kırılmış ağaçların
bulutlar paramparçalıkta yüzsüzler
toprağın dudaklarına
hasta yataklarda iki satırsızız
vicdanın döl yatağında sahipsiz çocuklar
bütün çocukların yerine üşümek istiyorum

kalkamıyorum ayağa dünya sensiz sanki
ilk soğuklarla daha bir kırılacak direncim
belki karanlık odamda
boş caddeleri anlamaya çalışacağım
hayat benden öte kendini terk etmişçesine
kuşkulu uyanmalara rehin
herkesin yerine yabancı bir kapıyı açmalıyım

hiç yaşamadım sayacağım kendimi sorgusuzca
öpmezsem sahipsiz limanlarımızı sayıklama anlarını
gülüşlerinin kıyısında ayak izlerim
bütün yalnızlıklar peşimde üstelik
herhangi bir gecenin herhangi bir köşesinde
inatla yakalanmayacağım
hiçbir evin hiçbir saran ılıklığına
dünyaya kaçak sana müptelayım
bozkır zamansızlıklarının bile ertesinde








Kağan İşçen