3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1972
Okunma
gecede açılan beyaz bir zambaktı ay
gök bahçesinde /
kendimden kalkıp gidişimin şerefine yağışlarımı ö z g ü r kılmıştım
aka bulana sokaklar boyu yarı balçık toprakta ve mazgallarda birikip s e n sizliğime ağladım öyle güzeldi ay/ g e c e burnumda sızlayan hasretin / ne çok gözü vardı oysa gökyüzünün hapsine alındığım bu balkon demirleri , gardiyanlar , gece kurtları
gamzelerimden tutuklandığım
uzun kahverengi saçlarında (n) bir kadının ve süz’üldüğüm yabancı şehirlerde( n) bir göz atımı u z a k t a y ı m
şimdi özlemi su’suyorum ey gece güzelsin bir zambak kadar ve elbette çok da zalim güzelliğin binbir
gözünle üzerimde
ama hiç uğraşma nazire olamaz yağışların gözyaşlarıma…
şimdi ö z l e m i s u’suyorum ve aslında susmak bir ibadettir ya da içe doğru ateşlenmiş tabanca…(dır)
gülce cibran
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz