bugün çok üzüldüm
ama çok
inanmazsın
tüm gelip geçen kızlara
sensin diye bakındım durdum
korktum
deli diyecekler diye başımı öne dahi eğdim
bir sigara yaktım en acısından
nefesimle sana sustum
kimseler görmedi ama
ağladım

sokak sokak bağcığı sökülmüş ayakkabımla
yürüdüm
seninde ayak bastığını bildiğim sınırlar koydum
şehir dahi garipsedi ruhumu
dayanamadım
eski bir camiye attım kendimi
namaz kılar huzur bulurum dedim
yetmedi
dinmedi hiçbir eksikliğin
üstüme üstüme geldi hasretin
bir rüzgarın yanık türküsünde
boğazım düğümlendi
konuşamadım

sana benzettiğim bazılarına
dokunup
o sen misin dahi demek istedim
sonra, sonra gözlerine baktım her birinin
eğer yeşil değilse hiçbiri
ve çekmemişse kalemi simsiyah
yıkıldığımın itirafına dair bir beste dahi yazamadım
o kadar acizdim ki
ve o kadar haindi ilham bana
tek düşündüğüm
hayır hayır
tek düşünmek istediğim sen olduğundan
susmayı yeğledim yokluğunda
kezzap dökülseydi tenime
belki birkaç güne geçerdi acısı
ama bu hiç böyle olmadı
iyi bilirsin sana karşı hasretlik nöbetlerimi

sevdiğim
bebeğim
affet
inan şehrin kıydı bana
inan yalnızlığım kilitlemişken bedenimi istasyona
inan gözyaşlarımla bir nehir olacakken tüm anayollar
o belediye otobüsünde ki kızın küfreden saçları dokundu bana
dokundu
ve öyle girdi ki aşkın şarapnel parçası yüreğime
sen sanıp öpüyordum az kalsın ellerinden

ah elleri kanayası güzel sevgilim
intihar etmek için dahi görmedim ya seni
hani beraber yaşayamıyorsak
bari beraber ölebiliriz diye hayal dahi kurmuşken
bir genç kızın saçlarında kaybettim şehrini
avuçlarımdan aktı gitti yaşlarım sanki
ve koşarak terk ettim seni

leyl koynuma girip de basmadan yine efkârında hasretini
kırık bir sazın nazında allanan yanaklarının tülüne
ufak bir ölücük dokundurmak adına
nafile kıldım günahlarımın işlenmemiş yanıyla
seni sensiz sevmeyi


...