kaldırımlara yaslanıyordum aslında yürümüyordum
göğsümde karabasanlı en ince ayrıntısı bakış anımızın
eylül kahramanıydım kaldırımların vefasında
ayrık benliğimi hafif rüzgarlara verirken yaşamın bilinci
tekleşmek istiyorum çatırdayan kirlenmişliğinde zamanın
nerde nasıl olursa olsun
bir bütün halinde sadece seni sevmek...

şimdi o karanlığın ve mum alevinin konuştuğu
duvarlara bakıp bakıp ağladığım gecelere inat
irademe sapladığın bıçağın sızısıyla huzurundayım
beni unutmaya başladığın sonsuzluğun atar damarında
hiç görmediğim bir kente gitmeyi özlemek kadar
aşığım bakışlarında toplaşan saçlarının serin güzüne
ve bilmesen de olurdu yağmurla şakalaşırcasına
yanağını öpmek istediğimi...

sarıya akan bir yalnızlıkta üşüdüğüm ergenlikti ölüm
ömürse eylül bekleyişlerine taze acılar taşıyan olgun bir meyve
yok olan en sevdiğim sokakları aramak anı telaşlanması bu ter
bu çaba...sonrası kendini tekrara mahkum çocuksu tutku yanığı
eylül kahramanıydım son göçlerin ağırlığına bakmadan
kaldırımları omuzlayan bir müzmin sığınmacı
geçmiş an kırıntılarıyla darmadağın bir ilk ve son hüzün
ve tedirgin bakışlarından kaçmaya uğraştığım bu ağaçsız yolda
gidişimle gülüşlerini sonsuzlaştıracağımı bil...

kağan işçen