Evren Kapanı

siyaha bandığım ah o korkaklık
son dansını edemeden yıkıldı bedenimde
sert bir sarhoşluktu
oysa bu çocukluktan ibaret sandığım
geveze akşamları boşladım üstelik
her anım omuzları çökmüş alaca şimdi...


hiçbir anımsamaya bırakmadım gözlerini
vakur bir sisle dinen ay ışığı ürpertisinde
ölümsüz olanın ölüm olduğuna inanmak istemeden
kızıl bir gül yaygarasıyla bastırırken gerçeği
esrik sevdalarla kurulu şaşkınlık bahçemde
hiçbir unutmaya terk etmedim sözlerini...

inceliyor sokak kent sırayla ülkeler
yangınlar da bunaldı kış akşamları kan ter içinde
sonsuzluğundan sıkıldığım bu evren kapanında
erişilmeyen iyimser ırmaklarıydı düşlerimin
kendi kendime yarattığım bu sabah sıkıntısında
erken bastıran yağmurlara sığınıyorum
belki silinir diye yüzlerdeki başka yüzler...








Kağan İşçen