30
Yorum
27
Beğeni
5,0
Puan
2893
Okunma

Ey!
Hazana bulanmış yüreğin umut tınısı!
T/uzak vuslatlarda
Ne çok duyguyu susturdun.
Söylenmedik kelimeleri
Geç kalınmış hayatın dudaklarında kuruttun.
Yaşamın eleğinden arta kalan acılar
L-imansız gecenin karanlığından
Sabahın öksüz eteklerine dökülürken
Haykırışları duymayan sen!
Telvenin kekremsi tadını bıraktın damaklarda.
Yetmedi!
Yüreklerin duvarlarını yıkıp
Yaşamın sus makamında
Son düşün son gelincik gülüşünü de
ezdin altında...
Sen...
Evet sen!
Şiirlere hüznün entarisini giydiren Eylül!
Ne çok y-aktıkça yaktın ruhları
Ne de çok ç/izdi y-akışın.
Sustuk!
Ömrün son deminde
Omuzlara yük olan yazgının
Dünden bugüne taşınacağını bilemedik!
İşte bunu hesap edemedik...
Sustum!
Bir şiir yaktım üşümüşlüğe...
.
.
Aç kollarını
Arala perdeyi yalnızlık
Biz geldik...
5.0
100% (50)