Kendimi Aştığım Yerde

dingin bir mağdurluktu kırılışı cam gözlerinin
tenimdeki lirik akşam esintileriyle güze dönüşürken
umutsuzluk
ıssız kır doğallığı aramıştım soluğundaki her bitişte
yosun dolu bir yaz
alıştığım karsız sulu sepken kışta
ıslak damlarıyla göğe bakan kente
sorusuz çağrılışta...

iplik iplik çözülür şarkılar sese perdeler çekilir
iyilik saflaşınca iştahı kabarır duvarların
yalnızlığa kaptırdığın bakışlarımda dudağın flu
kumları olgunlaşır içimdeki çölün
kendimi aştığım yerde
başlar mısın yine...

donuk yanardın deşerken yüreğimdeki uygarlığı
kumrular tutuk sensiz ikindiyi beklerdi
dizlerime yokluğunun yerine yatırdığım gençliğimi öldürmek için
zamanın en sert yasasıydı beklemek
artık neyi ve kimi olursa olsun
nabızları atmaz olacak birgün bütün durakların
dursuz duraksız
benden yarattığın bütün ölülerle birlikte
koşacağım...








Kağan İşçen