Bütün Ufuklarla

akşama kurallar koyunca humması belirsizliklerin
tan yerinin gülümser yola koyuluşuyla başlar temaşa
çıplaklığıyla gökyüzü arsızlaşır bütün özlemlere
ıslak düşler bilge sevişmelerle donanır saf yıldızlı
zehirli bir şakaya dönüşür hayat tüm köşelerden uzak
anlamaya ağlıyorum hiçkimselerle dalgalı kırışık

narin sözlüklerden çaldığım güneşte yaldızın sökük
dilediğim pazar öğlesi beyazlığından çıkardım gülüşünü
çırağıyım bütün kaçmaların korkunç suretinde yokluğunun
hedefsiz yollarda sensizliğin en ağır yükünü taşıyorum
yüreğimi...ezgim bitti sanki...ölüm gümüşî aynası ruhumun

ölü gemiler gezinir saçlarında karanlığın
eski ormanların soğuk gökleriyle ürperiyorum artık
yağmurlar ıslak karlar donuk bakışlarımda
rüzgar yeknesak balkonunda can sıkıntılarımın
ve gözlerimin limon küfü çayırlarında
krallığını ilan ederken çılgınca bir tek başınalık
sözleştim bütün ufuklarla...








Kağan İşçen