’Ölme diyorsan; gitme kal öyleyse’
kalmak istediğini zannettiğin yerde
sustur çaresizliğin dilini gecende.


ağlamalar yakışmıyor sevip gidenlere
nereden çıktı bilmem bu film böylesine
öylesineydi hep, gidişlerde öylesine


ilk önce yüzün kanadı parmak uçlarında
bir kadın öldü ispanyol meyhanesinde
suçlarından arınmak isterken ellerimde


sonra şiirsiz kentleri korkusuzluk sardı
hep bir adım savaş vardı sevgilerde
sevgilerdi savaşları başlatan gözlerde


ardından her şey çıkıp gitti bir anda
ben şarkı söylüyordum, sen dinliyordun
bir teli kırık gitarım pencere kenarında


hiç bitmez zannediyordun aynı fasıl, manzara
kim çaldı ki kapımızı geri dönüşsüz ayrılıklara
güllerim susuz kaldı şimdi sesiz vazolarda


bir gün şarkını açtım kentin silah seslerinde
hıçkırıklarını toplarken rast geldim tokana
ilk gün kokladığım sen vardın hala orada


aklıma geldi unutmak istedim aklımdakini
olmadı deyip sardım teybi tekrardan başa
sırada ki şarkı hep aynıydı, hasretinden yana


bir şiirlik gidiş buldum yeniden bana kalan
lavlarını sardım ateşinin parmak uçlarında
çoktan yıkamıştım yanaklarımı yokluğunda


aynı şiiri baştan okudum senin için bir daha:


’Ölme diyorsan; gitme kal öyleyse’
kalmak istediğini zannettiğin yerde
sustur çaresizliğin dilini gecende.


gittiğini biliyordum da, yine de söyle bana
nereden yazarsam hep aynı mısra çıkıyor
yahu bu aşkın ne işi var hala benim yanımda?