KİMSE YOK MU?


Ertelenmiş bir ziyaretin mahcubiyetiyle konuk olduğum sayfanızda gördüğüm ilk şiir, başlığıyla beni kendine çekti. Okumak için içeriği açtığımda, bu sefer şiire fon olarak seçilen ezgi içimin bütün pınarlarını çağlattı Yunus’ casına, kanattı insancasına, utandırdı…

Her zaman dile getirdiğim önemli bir ince ayrım vardır şiire bakışımda; şiirin ilk anda başlığı çeker beni mıknatıs gibi. O başlık, benliğime etkisiyle, ruhumu sarışıyla, içeriğiyle; daha derin, daha objektif ve geniş çerçeveden irdelememe dayanak olur. Şiirinizde de böyle oldu. Başlık aldı beni götürdü derken aynı anda devreye giren ve en ücra hücrelerime değin insan olduğumu anımsatan bir ezginin duyarlı notalarıyla özümün ırmakları aktıkça aktı insanlığın ummanına. Bu derece örtüşür bir görsellik ve içerik karşısında özüm başka bir söylem geliştiremiyor ne yazık ki!

Yine bir şiiri ilk anda başlığıyla algılamaya, el yordamıyla bir şeyi ararcasına anlamaya çalışırım. “Kimse Yok mu?” derken, başlık bir sürü çağrışım yaptı usumda. Fondaki ezgi ise, bütün bu çağrışımları bir tek kareye indirgeyerek; insanın acıyan, kanayan/kanatılan yanını öne çıkardı. Böylece her bir öğe birbirini tamamlayarak şiirin bütünlüğünü oluşturdu.

“Kimse Yok mu?” Bu sesleniş bana ilk önce acı haykırışlarla dolu deprem görüntülerini anımsattı! Bilinçaltında öyle bir fotoğrafın ana karesini bütün çarpıcılığıyla ortaya seriverdi. İniltiler duydum, ıstıraplar, umut/suz / bekleyişler… Engel olamadım; içimde kendi mecrasına akan o elem ırmağının kıvrıla kıvrıla umuda su taşımasına; insan yanımla; sanki içimdeki her kırılma, her bir fay o eleme bir destek, bir avuntu, bir tutunma idi! İlk okuyuşum böyle tamamlandı dizelere yolculuğumda. Önce ruhum doydu; kanayarak, kanatanı hissederek… Sonraki okuyuşlarım daha objektif ve daha yaşama dönük bir farkındalıkla şiirin içeriğine odaklandı.



Acıtsa da gerçek, şiire başlangıç olan giriş dizeleri öyle muhteşem, öyle gerçek ki! Kadın da erkek de… Çocuk da, ana baba da dünyanın her yerinde aynı ve sonuçta İNSAN! Gelişen teknolojiye oranla cinsiyet ayrımı ve kadına şiddet konusundaki yaygın ve insan onurunu örseleyici anlayış ve yaklaşım şeklini ne yazık ki yok edemediğimiz gibi, azaltamadık da! Toplumsal bazda böyle bir ayıbın cemeresini çekmekteyiz yıllardır. Erkek eğemen toplumunda kadının, kadınca naifliğiyle kendini kabul ettirmesi ve ayrıştırıcı, öteleyici, dışlayıcı her davranışın dışında hakkaniyetli bir ortak yaşam alanı yaratması, insanlık onuruna yakışır konumda toplumsal yaşama katkısı –beklenilen anlam ve düzeyde sağlanamadı ne yazık ki. Gizli bir elin kanatan tırnaklarıyla eksilerek, insanlığın arka bahçesine gereksiz süs ağacı gibi dikilmek istendi, kadın! İşin garibi, bu ayıbı yapan da ayıba muhatap olan da yapılanları kanıksamış durumdalar! Ne acıdır ki, kanıksamak, yıkımın ikiz kardeşi oldu!
Kadına dayatılan bu kalıpçı zihniyet, gelecek nesillerin de örneğidir elbette! Dayatılan, baskılanan, ezilen ve susturulan kadının yaşadığı bir toplumda; ezen güçlenirken, aslında güçlenen - nizamı şaşmış adalet terazisi ile tartılan, bir ayağı topal- insanın çoğalttığı karmaşık ve sağlıksız nesil…

-Ruh ve beden olarak- henüz çocukluğunu tamamlamamış ve istenci dışında evlilik gibi çok önemli ve ağır mesuliyet isteyen bir sosyal kurumun, sosyal bir yapılanmanın içine balıklama atılan; geleceğin nesillerini yetiştirmek üzere kaldıramayacağı kadar ağır bir sorumluluğun altında ezilmeye mahkûm edilen, çocuk yaşta anne olan… Duygularıyla, düşünceleriyle, insanlık onuruyla itilen, dışlanan, ezilen KADIN;
Yaratan’ ın nadide yarattığı bir varlık olarak yaşam içinde belirgin ve vazgeçilmez bir rol almıştır. O, bu rolü bütün ruhuyla, bütün benliğiyle sahiplenmiş; bir elmanın yarısı olduğu gerçeğiyle hayata karşı sorumlu ve onurlu savaşını sürdürmüş asırlarca. Kimi toplumlarda baş tacı edilirken kimilerinde akıl almaz onursuzlukların aracı olarak dışlanmış, ezilmiştir; seven ve sevgi yudumlamaya hazır susuz yüreğiyle…



Çok az kadın vardır, bu kısır döngüyü kırabilmiş, bireysel haklarının ayırtıyla yaşamda yerini alabilmiş ve kadınlık onurunu insanlık bilinciyle buluşturabilmiş… Ancak çoğunluk bu kadar şanslı değil ne yazık ki!
Kırık dökük hayatların örselenmiş çiçekleri kadınlar… Taşrada, köyde, kasabada tarlaya bayıra sürülen… Vaktinden önce omuzları çöken/çökertilen içi boşaltılmış kadınlar…
Kentte, öncelikle varoşların kahrını omuzlamış, bilinçsiz hoyrat bir yapılanmanın - olumsuz ekonomik koşulların da etkisiyle- çarkları arasında öğütüp erittiği gönüllü kurbandır kadın! Onun neyi sevip sevmediği, beklentilerinin ne olduğunun önemi yoktur çokça. Erkeğin emrinde bir zevk aracı(affedersiniz!), bir hizmetkâr, itilip kakılan bir zavallı! Ekonomik yoksunluğu bağlar elini kolunu, çaresizlikle kapana kıstırılmış hissiyle sessiz sitemlerini göndermekle yetinir, Tanrı’ ya!

Ekonomik özgürlüğünü elde etmiş, eğitimiyle kabuğunu kırarak belli bir yere gelmiş, kendisini kanıtlamış kadının yok mu derdi cefası sanki kent yaşamında? O da ayrı bir çarkın dişlileri arasında onur savaşı verir; bir lokma ekmeğinin peşinde koşarken!

Oysa kadın, tamamlayandır yarımı,
Çorak toprağın yeşertisi…
Kadın, geliştirendir, başarırken yükselten…
Kadın, erinçtir, dinginlik, barış ve sevgi…
Kadın, omuzdur, dosttur, dostluktur…
Kadın, bağdır, bahçedir, çiçektir; yeşerirken yeşerten bereket…
Sevilenin gözü, kulağı, eli, ayağı, dili velhasıl;
Kadın yaşamın özüdür…


Kadın hakları, İnsan hakları Evrensel Beyannamesinin bir parçası ve gereği olarak; bütün dünya kadınlarının temel hak ve özgürlüklerini gözetir, emeğin üleştirilmesinde onlara yol gösterir, koruyup kollayarak, yaşamlarını olabildiğince kolaylaştırmaya, anlamlaştırmağa çabalar. Bunun bilincinde olmak ve köhnemiş yoz anlayış ve yaklaşımları elden geldiğince günlük yaşamdan silerek kadının da hayatın vazgeçilmez bir parçası olduğu gerçeğiyle, hayatın içine almak, içinde tutmak için çaba gösterilmeli.

Son derece önemli bir paylaşımdı. Dörtlükler can evimden vurdu adeta! Güçlü ve yaratıcı kaleme saygıyla, dostça…