Asi bir yarayı kanatıyordu gidişin
Acı bir tebessümdü yüzünde terk edişin

Hüzzam tadında keşmekeşler kalır içimde
Taze bir şehir bayatlıyor küflü biçimde

Mazbut bir nehir kuruyor suskun ve sessizce
Münzevi ikindilere koşar çaresizce

Yaralı bir kartala manasız gelir sema
Yıkılan heykellerin sırtında kalır kama

Mavi tomurcuk ağlıyor gülden kafeslerde
Ben mağlup oluyorum irkilen seslerde

Nasipsiz kaldırımlara konuyor kederim
Hazırım artık vursun beni güllü mavzerim

Yetiştim ölümüme çeyrek kalırken aşka
Gözlerin siyah bir yıldız bakıyor bir başka

Meftun olmak arşa değer bakışlarında
İkliminde boğulmak donmak kışlarında

Her acıya katlanırım hasretini yenebilsem
Varlığındaki eşsiz gizemi ah bir bilsem

Laciverde takıntısı var gecelerimin
İlla bahtı kara olacak hecelerimin

Kanadı ağlayan garip martı uçar gider
Hain bir ayrılık yüreğimi biçer gider

Nefessiz kaldım umutlara solar gülşenim
Şiirdeki denize gömdüm ıslak kefenim

Bana sevdayı anlat yar, kanarken yüreğim
Vuslata engelse sevmek kazılsın küreğim

HÜSEYİN ÖZBAY