Sevmek, iki çıplak yaranın birbirine değdiği an; acıdan zevk aldırtan bir yara...

Baharları kış olan mevsimleri sevdik biz,
Ne kadar uzunda olsa cümlelerimiz,
Kısa kısa,
Ve sadece,
İkimiz.

Başka hayallere de dalsak,
İki çıplak yaranın birbirine değdiği an gibi,
Acıyla,
Zevk aldık biz.

Bazen sevgimiz şöyle oldu ki;
Islak çamaşırları kanepeye serip,
Odanın içinde üşürken,
Sarıp birbirimizi bekletmeden,
Mısra mısra deşip yüreğimizi,
Yazdık biz.

Yandık;
Belki sadece kendimizin yandığını zannedip,
Yanılgılara aldandık!
Ne kadar kül de olsak,
Birbirimizin üstüne basmadan,
Sevmeleri bildik,
Biz!

Aşktık
Bir anlık,
Her şeyi aştık.
Severken çok hasret de çeksek,
Biz böyle sevmeye alıştık.

Her şiirde hep aynı
Vazgeçemediğimiz şarkımızı çaldık.
Biz, çok acı da çeksek,
Birbirimizi sevmek için yaratıldık.

Biz;
İkimiz,
Sizsiz ve kedersiz
Cennet düşlerinde,
Bir başka güne uyandık.

Ve anlamadan çok çabuk geçti zaman.
Biz şimdi farkına vardık,
Ki çoktan gitti o tren,
Biz aşka dahi el sallayamadık.


...