Şu virane ömrümde,
Çok sevdalar duydu yüreğim,
Kimi aleni,
Kimi gizli saklı köşelerde yaşanan.
Hiç kimse beni senin gibi sevmedi.
Hayatımı böleceksem bir yerinden,
Bu senden önce
Ve senden sonra olurdu.
Yaşadığım her an bir kez daha tanıklık ediyorum ki
Hiç kimse beni sen gibi sevmedi.
Katıksız ve koşulsuz severdin,
Tutkuluydun.
Gel dediğimde engeller un ufak olurdu önünde.
Öylesine sevgili,
Öylesine özenli ve kibar severdin.
Dedim ya sevgili
Hiç kimse beni senin gibi sevmedi.
Hakkını vererek yaşar,
Ardında dururdun duygularının.
Hissettirirdin bana da.
Elindeki beyaz kağıda bir şiir yazar gibi severdin beni,
Mutlu olurdum senin tarafından sevilmekten.
Bir gün aniden dönüp gittin hayatına,
Beni sensiz sevgisiz bırakıp,
Hiç kızmadım sana.
Ne verirse versin hayat
Sana ve bana…
Beni sevdiğini biliyorum,
Hiç kimsenin beni senin gibi sevemeyeceğini de…
Şimdi ömrümün ortalarını bir hayli geçtikten sonra dönüp bakıyorum,
Gerçekten sevdiğim tek senmişsin.
Hayatıma güven diye sokmuşum bazılarını,
Bazıları heves olmuş.
Bazıları eğlence ,
Ve bazıları da …Neyse boş ver !
Birileri bir bahaneyle yer bulmaya çalışmış yıllar boyu yüreğimde,
Ama sana kadar asla titremedi yüreğimin bam teli.
Beni hiç kimse senin gibi sevmedi,
Sevemedi.
Alabildiğine sevmelere açmadım hiç kalbimi
Belki bulma umudum olmadığından,
Belki seni unutmak istemediğimden.
Veya belki de sevginin ayrıcalığını hayatımın sonuna kadar yaşamak istediğimden.
Sana şiirler yazardım,
Sen ağlardın.
Hiç kimse ona şiir yazdığım için ağlamadı.
Yalnız sen ağladın.
Sana şiir okurdum,
Sen ağlardın.
Hiç kimse ona şiir okuduğum için ağlamadı.
Yalnız sen ağladın.
Ve ben şimdi artık ömrümün son yarısında daha iyi anlıyorum ki,
Hiç kimse ama hiç kimse beni senin gibi sevmedi,
Senin gibi sevemedi.