.../Gölgeler üstümden geçiyor sanki ...Ayak izlerini ben saklıyorum Yusuf’un düştüğü kuyuda ,Züleyhanın attığı çığlıkta .Zaman kırbacını son kez sallarken yelkovana ,akrep kendini sokuyor kırk kırık aynada/...

Aradıkça buluyor, buldukca yeniden kaybediyorum .
Durdukça yoruluyor
kostukça yeniden nefes alıyor ruhum karası ak,
Ak’ı kara olan ummalı yolculukta.

Boşlukları ben boşaltıyorum,
doluyu buldukça kanmayan gönlümün âhıyla
Han/cı misali
bulduğum her durakta durmak yakışmıyor
Kâmil olmak isteyen eşref-i mahluk sıfatıma

İzler topluyorum .
Mâziden âtiye
takvimlerden düşen sancılı yaprakla.
Vuslatı hasretle besleyen her aşık gibi
gönlüm bi çare ...
Yüreğim ateşe pervane...

Ey...! desem,
seslensem meleklerin örttüğü yıldızlı semaya .
Düşermi gökten bir damla yaş ,
Karışr mı kurumuş göz pınarlarıma

El-meded..! desem
yumsam gözlerimi ,
sürsem yüzümü kızıgın çöl kumlarına.
Hayal mi ? yoksa...
Gerçek mi ?demeden
Bulur muyum kendimi
Siyah bürünmüş sehrin yollarında

İçimde yıldızlarla raks eden binlerce nağmeler
Aklımdan dilime inmeden
Rabbe giden tesbihler
Seccadem yıllardır hasretle alnımı bekler
Gül/yüzlümle baharken
Hâzan ömrüme ne gerek

Yazı -kışı bir dünya denen hanın
Han/cı misali soframda mey
elinde mey’le bir sâki
Dur! bekle desem zamana
Doldu dolacakta olsa ömrümden ölüme ’an’ kala

Ey dünya ,ey dünya...
Yolda olduk yolcuda
Ölüm yakınımda ıslık çalsa
şahdamarımda göz yumup saklansa da
Yetmedi yetmez de nefsim
Şu koskoca dünya sana

Ölüm neşterini vurunca bir an hasta ruhuna
feryadını duymaz lokman
Öylece kalırsın soğuk musallada

Ey Rabbim !
Sen dilimi lâl
ruhum bedenimi terk etmeden
İmanımı sakla dünyada


Tülay AKÇAKOYUNLU
19 Temmuz 2011