kavgam çocukluğumla değil;
derdim o kent.

büyüyüşümü
gözlerinde asfalt grisi bir ölümle izleyen
bakışları annemin.

ki ankara her daim asfalt koktu burnuma.

akdeniz caddesinde
umuda döndürdüğüm pedallar
ki bir kız çocuğu hiçbir vakit
kederden daha hızlı pedal çeviremez

bisikleti siyah olursa.

üzerime devrilen
uzun boylu binalardan olma...
şu devrik cümlelerim yüzünden
dik duramadı

üfleyince yıkılıverdi şiir. okuyanın bağrına.

küçükesatlı yüncü dükkanından
Tanrı’nın...
elleriyle alıp da verdiği kırmızı gençlik çilesi.
ki hâlâ çözememişim;
bin yıl havada tutacak kadar derman...

olmadı hiç kimsemin solunda.

şimdi
ankara’ya yazıldı sanırsanız bu şiir;
mezarında kemiklerini
annemin.
sevincime açtığı
o çok kıymetli deliklerini
babamın.
ve kalemimin...
çok kanserli iliklerini sızlatırsınız

yapmayın ... yapmayın bunu ona
bu şiirde can kara.


JD