fesleğendir kadın...
içine dökülür gözyaşları, el değince saçılan kokusu bundandır





sana gelirken anne
tüm yolları unutuyorum
her yol sana çıkar sanıyorum
kayboluyorum

geceye sesimden yekpare bir çığlık düşüyor
ne zaman seni düşünsem, sana benziyorum
büyümüyorum senin kızınken, sadece bekliyorum

beni dinler gibi yapan düşlerimin
tozunu alamıyorum hissederken
avuç içlerine yağamıyorum nur gibi

neresinden tutsam hayatın, ayrılık
bir yanılgı bulaşıyor ellerime, zaman
belki yalnızca zaman

al beni koynuna anne
masallar bizi / biz zamanı avutalım

anne uzakları yakın etsene
beni benden geri getirsene
duysana kalbimin davullarını

yakalasana anne
uçan balonlar gibi ellerimden kayan umutlarımı
en güzel yerinde biten masalların kederli sayfalarını
yırtsana geleceğimden, acıklı sonları

umutsuzum
ayrıca yalnızım, yabancıyım bu düzene
sesler ve yüzler yalancı bir rüzgar
belki kayıp yıldızlar ardınca bilinmeyen boşluklar...

örselendi yine sahipsiz heveslerim
bir uçurtmanın kuyruğunda kaybettim çocukluğumu

geceye kanrevan bir öykü gibi bulaştı sözlerim
çamurlaşmış pişmanlıklar hücrelerimi deliyor sanki

siper olamıyorum anne kimselere
kendime bile seslenmekten aciz
kendime bile çare aramaktan yorgunum

anne afişe oldum
yerin diplerinden yer beğeniyorum yurtsuzluğuma
uzakları yakın edemiyorum
gidemiyorum derman aradığım yarınlara

paslanmış bir feryat yükseliyor içimden
ispiyonculuk yapıyor sırrım
kefil olamıyorum hafızam için
güvensizim anne


bir hasretle kopar sandım fırtına
bir sevmekle geçer sandım yangınım
pervane oldum kendimi değirmen sandım
kendi eksenimde dönmekten döndü başım

başka yol yokmuş sana çıkan
bana açılan kapı yokmuş
ben kirlensemde
temiz kalan

anne..
bir ilahisin içimde
mistik kentinin etrafında dönüp duran
ben avare, ben divane, ben..
kaybolmuş bir kız çocuğu


dilimde dua, okusam, okusam
anne..
anne..


anne beni diriltsene
böyle yaşayamıyorum



...







fulya/temmuz2011