1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1119
Okunma
Akşamüzeriydi..
Boğuşurken gün ışığı denizle,
son bir kaçamak düzenliyorum bu şehirde..
Kaçamamaktan korkuyorum en çok.
Ve ne olursa olsun, zorunda olduğum ayrılıktan.
Belki en zoruydu, seni unutmak.
Ki kafamın içinde bir ses, unutmalısın derken,
ben unutmuştum çoktan.
Hakim olamıyordum nedense, kendime..
Bir yanım acı çekiyordu doğurusu.
Sol yanımdı belli..
Atmaktan bitap bir haldeydi.
Ve sanki zorla akşam oluyordu şehirde..
Fakat daha olmamıştı.
Tüm şehre yayılırken ayrılığın kokusu,
henüz akşamüzeriydi..
// Anıl Müçeoğlu
Cevap Yaz