Belki de en iyisi çocukluk.
İnsanın kaderi değişti değişeli aşkla.
Geri de kalan ufak eller,
kısık notalarda atan saf kalpler,
ve kulağında hep neşeli müziklerle
belki de en iyisiydi çocukluk..

Tanışınca insanoğlu şeytanla
büyüdü çocukluk,
yükseldi..
içerilerde kalırken çocukluğumuz,
içimizdeki çocuklara asmazken kulak,
uzaklaştıkça uzaklaştı çocuk kalmak.
Hayaller derinleştikçe,
şekil alıp, soyutlaşınca acılar,
geride minik eller
ve uzaktan neşeli seslerle
uzaklaştıkça uzaklaştı..

Büyüyemedik daha fazla
ve küçülemedik de.
Mutlu olmayı bile beceremedik doğru dürüst.
En iyisiydi işte çocukluk.
Tüm olumsuzluklara protesto olup,
savaşlara ve ayrılıklara
o masum bakışlardı küçük gözlü pencerelerinden.

Çok özledim çocukluğu, her şeyden ziyade.
Havadan süzülen kar tanelerini görmek için,
sokak lambasının ışığına bakardık pencereden.
Ve geceleri yukarı bakıp ay dede derdik mehtaba,
dedemiz sayıp.
Fakat zamanla içimizde kaldı çocuk.
İçine kapandı kapandıkça kapılar.
Uzaklaştı çocukluk
geride minik eller
ve uzaktan neşeli sesler
uzaklaştıkça uzaklaştı..

Ağladı içimizde göremediğimiz çocuk,
gülmelerini bırakıp da geride.
Belki yanılıyorum..
Ama,
en iyisiydi be çocukluk..

// Anıl Müçeoğlu