Yürüyorsun,
yıldızlar boyunca, sonsuzluğa bakabilmem için.
Yürüyorsun
karanlık boyunca.
Bir ışık görsen belki aldanacaksın
ama yürüyorsun karanlık boyunca ve farketmiyorsun.
Attığın her adım karanlıkta yalnız kalıyor, her bir adım.
Görmüyorsun karanlıkta.
Ama yürüyorsun
bu iyi.
Durma devam et.
Yalnızca senin bu sessizlik
bu arayış bu kurtuluş yalnızca senin için.
Yakala bir ışık
yol boyunca devam et
yakala bir ışık daha
yürüyorsun
koş.
Karanlık iyi değil.
Sen yakala bir ışık daha, bir tane daha ve bir tane daha.
Tüm sokak lambalarını bitir, tüm şehir ışıklarını bitir.
Koşuyorsun, yıldızlar boyunca.
Tutun onlara.
Bir rüzgar eser gelirsin.
Yakala bir hayal, sakın bırakma.
Sakın bakma karanlığa, karanlık iyi değil.
Sen devam et.
Gecedesin ve sırf bir rüzgar uğultusuyla belirmek için penceremde
yalnız bıraktın tüm sesleri peşinde ve yalnız bıraktın kendini bana.
Tüm bu çaba tüm bu rüzgarlar,
sırf bu gece de yalnız geçmesin diye, hayallerimin içinden bana bir armağan değil de ne?
Bu kadar yalnız kalmışken ve bu kadar özlemişken
burada olmasan da
bir düşünce kadar yakınımda olman,
bu bir ceza mı yoksa?
Yoksa ne?
Kaybediyorum sonsuzluğa bakışı, yıldızları, aklıma gelişindeki o güzelliği.
Eskisi gibi değil şimdi düşüncelerim.
Ne oldu bilmiyorum, farklılaşıyor sessizlik.
Ama ne oldu bilmiyorum.
Karanlık iyi değil.
Hiç iyi değil.

Anıl Müçeoğlu