yorumları okuyunca kendi kendime dedim ki sanıldığı kadar keşke masal ya da öykü tadında olsaydı anlatılan bu acı gerçekçilik...ama masal değil bu şiir...benim bildiğim masalların kapıları mutlulukla açılırdı çocuklara....benim bildiğim masallarda yüzü gülerdi çocukların...ve yine bildiğimiz bu masalları tekrar tekrar dinlemekten yorulmazdı gül yanaklı çocuklarımız...şiirin sadece tekniğine bakılmış ama yüreğine maalesef hiç dokunulmamış... şairin bizlere anlatmak istediği masalların kıyısından bile geçmeyen kanlı ve gerçek yaşamın yani savaşın göbeğinde, mayınlarda koşturan ve yüreği ağzında dolaşan çocukların öyküleri bunlar...ne kadar acı değil mi...derdini anlatamamak ve seslerini duyuramamak...hatta duvarlara çarpıp kendi yüzünü yalayıp geçmesi sesinin...ne kadar sızlatır insanın yüreğini değil mi..?

Agrin'in de her çocuk gibi güzel ve tertemiz düşleri vardı...yaşamak ve doyasıya gülmek onun da hakkıydı...ama ırzına geçilmişti Agrin'in...hem düşlerinin hem masum yüreğinin hem de bedeninin...düşlerinde her gün çamura batıp çıkmaktan yorulmuştu Agrin...bebeğine ve kardeşine çocuk yaşında hem ana hem baba olmaktan...her gün kâbuslarla kan-ter içinde uyanmaktan ve her gün yeni intiharlara meyilli olmaktan bıkmıştı Agrin...sonunda o küçük bedeni kaldıramadı sırtında taşıdığı onca yükü onca ağırlığı....gözlerinin önünden bir saniye bile geçmediği o kanlı geçen günü hiç unutamadı...çareyi gitmekte buldu Agrin...ona açılan tüm kapıların yolu ölümden geçiyordu sadece...her gün yavaş yavaş acı çekerek ölmektense kendi elleriyle kendini öldürmek daha kolay geldi Agrin'e...sandı ki atlarsa denize temizlenecek tüm kirlerden vücudu...ama yalnız değildi Agrin...kucağında çocuğu ve ardında gözü yaşlı bıraktığı kardeşi...

"Kaplumbağalar da Uçar"...mış bakınca anladım...

duyarlı güzel yüreğinden seni öpmez miyim Fulya...

sevgimle...