Mitos
Karanlık çekince perdesini
Bir korkuyu bölüşürdü yürekler... Her yıldız kayışında Gözler hüzünle kendine gömülür Dil uyurdu, dilde söz Uyurdu algılar Uzaklarda bin günah ölürdü. Bir kadın vardı Bir adam Şiirlerden fal tutan... Sesleri orman büyüklüğünde Sesleri güneşe uzanan Gelişlerle kavgalı Gidişlerde can bulan Gecenin tam ortasında Sırtları duvara dayalı Bir kadın Bir adam. Saati baş döndürücü bir hızla savurup Şafağı çoğaltırken zaman Bir kadın bir adam Tedirgin ve ürkek geçerlerdi Bir boyun eğişle girilen kapıdan En korkulan gerçeği umursamadan... Bir kadın vardı Kökleri hayata uzanan Gövdesi ateş Dalları zehir... Bir adam vardı Hayatın toprağında çiçek açan Rengi günah Kokusu yasak Korkusu rüzgarla uçuşan. Bir kadın bir adam vardı Susan... Bir kadın Bir adam Konuştukça kaybolan. |