Al bu buseyi ıslak gözlerin üzre...

-Ve işte şimdi ayrılıyorken
İzin ver itiraf edeceğim herşeyi-

Biz daha mutluyduk bebeklerden
Onlar kıskandırlardı ikimizi
Kim olursa olsun
Ne yedi kat gökteki melekler
Ne kuyu dibi cinleri
Kim olursa olsun
Sevdadan yana geçemezlerdi bizi.

Bir dehlizin içinde
Yılan ve akreplerle sarmaş dolaş
Mutluluğu anlatırdık birbirimize
Korkmazdık
İyice alışmıştık hayatın maskeli yüzüne.

Ne zaman çocukluğumuza dönsek
Kanardı içimizde ıssız bir köşe
Birdenbire gelirdi güz
Sararırdı bütün yapraklar
Cenin gibi ufalıp
Bir anlam arardık hüznümüze.

Artık ne yapsak kime baksak
Fayda etmezdi kimliksizliğimize
Topal ayaklarımız
Ağrıyan başımızla
Ne kadar yakın olsak
O kadar yabancılaşırdık birbirimize.

-Neden bu yıldızlar gözlerin gibi parlar?-

Elime açılıyor yüzün
Yüzün yıldızlar gibi
Yanlış değildi söylediğin
Sevgi büyütmeliydi bizi
Bu olurdu saadetlerin en büyüğü
İşte ellerim al diyebilseydim
Anlardın ve hiç gitmezdin değil mi?
Bir tek gün kalabilseydin olduğun gibi.

Bir resim çiziyorum bütün yüzlere
Senin renginle boyuyorum bütün dünyayı
Mevsimim oluyorsun bütün iklimlerde
Küllerim sulara karışıyor
Dalgaların kayalarımın üstünde.

Güneşin kavurduğu bir çölün ortasındayım
Ve avucumda tuttuğum altın kum taneleri
Nasıl da kayıyorlar parmaklarımdan
Allahım sıkıca tutamaz mıyım
Bırakmadan avucumdan
Allahım kurtaramaz mıyım
Bir tekini şu acımasız fırtınadan?

-Ve işte şimdi ayrılıyorken
İzin ver artık sevmeyeceğim seni-