kitaplar dolusu dünyalar kurdum ikimize
ama sen çizgiler çektiğin yerlere kaçtın
donuk ürperişlerle yorumluyorum artık
cadde boyları kalabalıkların arasından sızışını
bakmaya mecalim kalmazken
yankısız ikindiler çökmüş dudaklarına...

hasta sotalarda sorgulamadan güneşin sensiz yalınlığını
saç kırıklarına buruk özlemlerle muhtaçlaşır
kangrenleşmiş sahnesi çamurlu sokağın
sokağın en kirli duvarında ölürcesine siyah üşüyorum
oysa hiçbir aydınlığı boşa harcamadım...
balkonları dinlendiren gri kış öğlenlerini bile...

dalları kırık çınarıyım sensizlik ormanının
yalnızlığımla tutunduğum toprağın üstünde adım seslerin
tek fakir eğlencemsin
çocuk düşlerden daha gür daha parlak
gövdeme sarıl istiyorum eskimiş yalnızlığımı hisset
isterse yenilensin tüm acılarım...

annemi düşünmekle kururdu gözlerim ot sadesi saçlı
ellerinde samimi su sürahisiyle seni de seven
kalbime batan iğnelerin ucunu bileylerken sensiz zaman
damarlarımda annemin gözyaşları çocuktan daha çocuğum
ağlamayı avutacağım günleri düşünmek istemiyorum
pabuçların kapımın önündeyken dolmalıyım sesinle
sabahla öğle arası bir alada...

ince battaniyeli günler geldiğinde heyecanlı kokusuyla
şiir mahzenimde uyku mahmuru gözlerinden öpmek var
yıllanmış iç mahallemde komşuyum insancıllığına
ve yeryüzü avucundan rastgele bir parça sanki
avuçların diye sarılıp toprağa sürüyorum yüzümü
taşa kayaya çakıla dikene
buluta göğe yıldıza özlemle bakarak
yüzsüzüm seni sevmekte yaşamakta diretmek gibi...


kağan işçen