Uzun Boylu Oturarak Ölmek

şimdi gömüldüğüm bu sessizliğin
bütün eylemi seni sevmekten ibaret
yaşamanın gül dikenli hırçınlaşan anlamlaşması
ve gönül kuşu lacivert bir hicrete mahkum
kimbilir gözlerini kimlerin öpmüşlüğü…

oh bu bilinemezlik şark kurnazlılığı sanki
ölüme karşı çıkan yanları güncelleşen acılarımızın
yavaş yavaş erimesi kalp ağrılarımın
kendimi tek tekrarımdır her gece öylesine
öylesine uzun boylu oturarak ölmek…

aşk için ölünürse ağaçlar gibi ayakta ölünürdü
bir pazar günü insanlar ilk güneş huzurundayken
hala gülüşlerinin sıcaklığını koruyan bir gülümsemeyle
ve ne bekleyenim var ne beklediğim surlarında susuşunun
güncel serseriliğiyle zamanın…ayaktayım…affet beni…

ceremesini çekmek günbatımlarında üşümenin
kar dolu bir ıssızlığın kaybolmuşluğunda
ve en sevdiğim saz heyeti gibidir nefes alışın
gözlerimin uçucu tadında hala sana bakmak var
dudaklarımdaki tereddütsüz imalarda
şavkırsın içimde cayır cayır
sesini duymak istiyorum eflatun soğuklarda…

Kağan İşçen