Parmaklarım okşarken delirmiş hasretin çizgilerini
Yorgun bir gün sızıyordu penceremden içeri
Az önce girmiştim oysa
Hayallerinin aşındırdığı topuklarımla ülkene
Bekleyiş hüzünlerini yüreğimle toplamış
Molasız cümleler biriktirmiştim sana.

Onca yaprak düşerken dalından
Matemli göğsünde uyumaları özlerdim
Güneşi aşırıp dağlardan
Hep sana gelirdim.

Ekledikçe birbirinden ayrılan düşünüşlerimle
Zorlardı damarlarımı verdiğin sancı
Gözlerinin kristal sularında
Defalarca yıkamak yüzümü
Yıldırır mıydı uykusuzluğumu
Söyle, üşür müydüm?


Dinlemiyor sözüm göğsümdeki deli hasreti
Biçare özüm diş biliyor korkulara
İçten içe tükenen bir masal yüzümdeki belirsizlik
Ağlama nöbetlerinden kaçtıkça ben
Koşmakta ardımdan yalın/ayak yalnızlığım.

Sürgünlere alışık bedenimin sofralarından
Aç kalkıyorum her öğün
Yürüyorum renklerle biçimlenen sevda ovalarında
Çağrılarına en çok ben muhtacım.

Ah gülüm, gül dikenim
Sevdan ki,
Acıyı hissetmek hırçın bir dikende
Ve aynı acıyla düşünmek
Seni kan revan içinde
Bir an’ı kulaçlayarak
Göğsünün nakışlı gölgeliğinde
Uyumak sonsuza dek, engin denizlerinde.

Selahattin Yetgin