Zaman sevgilinin yüzü mü
On sekizinde donmuş kalmış adeta
Ve zaman ahlarla geçen o çocuğun
Saklanan ya da kayan yıldızlara tutunmuş
Sayıtlılarla boşa dönen, aysberg umutları mı

Yoksa zaman
Sağır ve körlerin
Hem gecesi hem gündüzü mü

Fısıltılar mı delip geçer gönlümü
“Vicdan kalmamış,” derdi de inanmazdım
Annemden kalan o yorgun sözler
Şimdi bana hatıra

Zaman, ozanlarca “Tarla Kuşları”‘na yazılan dizeler mi
Ve o dizelerdeki kuşlar mı
Uçmayı öğrenen

Zincirlerden kaçmaya çalışırken ölen
Afrika’dan kaçırılmış talihsiz çocuklar mı
Beyaz adamın kölesi olan…

Zaman anne memesinden
Süt emen bir bebeğin kanıp uyuması mı
Ve zaman o sütten geçen fıtratın şekillenmesi mi

Bir kavak ağacının dallarında
Kuşların yuva yapması
İçinde birkaç yumurta çatlaması mı

Zaman kulağımda uğuldayan o ses
“Hazır mısın?”
Diye sıklaşırken
Çıkamadığım dağlara çarpıp eko vermesi mi

Fırtınaya tutulmuş geminin
Her şeyin sonu gelmiş gibi tedirgin koşuşan tayfası
Ve zaman dümende işi bitmiş kaptan mı
Zaman can mı
Çırpınan; çırpındıkça yok olan
Bir türlü çıkmayan
Çıkmadıkça ümit var olan…

Yoksa leşe konmuş kartalın
Pençeleri ve gagasındaki kan
Ya da görünürün ötesinde durmadan akan mı

Zaman on sekizinde donmuşken
Sevgili yüzü gibi
Uyandığında medusa’dır aslında
Karışıp kanlara sabah akşam akan
İçten içe yakan

Zihinde zelzele,
Ve yerle bir edendir hatıraları zaman
Şimşektir yürekte,
Bütün bedende an be an oluşan
Ve en kötüsü de
Beklenmedik anlarda çakan

Bütün hışmıyla varlığı
Mazisi-atisiyle kuşatan
Zaman…
Ah zaman…
Desene bana,
Var mı sende aradığını bulan

Güneri Yıldız (Elazığ, 07.05.2011) .