Sonsuzluk Yarım

yoksun
samanyolu bakışlım
gözlerimin içinde
gözlerimin içindeki boşluğu
tedirgin yıldızlarla avutuyorum
kaç gecedir...

kaç gecedir yıldızlar batıyor gözlerime
yüreğimdeki sen konulu bu mahzun göğün sağanağının
yere değişinde
gözlerime seslenişinin tonu...
ve yalnızlığın kahkahası dudakların gibi
her zerresi irkilterek buğulanmışlığımı
koşturan gençliğimden arta kalanı
seni ilk gördüğüm ana ayırdığım tamamımı...

tamamımsın sen defterlerimden sızan asıl göğüm
sıcak iklimler gibi penceremi açtıran bekleyişlere
kanıtsız kuş ölümleri kadar trajik
kuşkulu...

ve sen varsan herhangi bir yarımım yok hiçbir sürekte
tamamlandım kirpiklerini kırpış anına ilk rastladığım
ağaçların çıplaklaşmaya başladığı o sapsarı belirsizlikte...

yarım kalan biz değiliz ki
zamanın kadere mahçup yetersizliği belki
bencil ölümlerde aşkımıza haset o kör talihsizlik
belki gözden kaçırmak kayan birkaç yıldızı
oysa karıncanın ter döküşünü paylaşıyorum seni düşlemekle
kelebeğin onurlu ümidini
toprağın alçakgönüllü tasasını
denizlerin çivit özlemlerle köpürüşünü
ve tamam diyorum kendi kendime
tamam
sonsuzluk yarım
sensizlik yarim...

yağmur yorgunu bulutlardan korkuyorum
sensiz görülür diye rezilliğim
caddeler nahoş edalıyken yorulmak istemiyorum duraklarda
dolmuş camlarında yalnızlığımın silik siluetli sessiz senfonisi
inan yokluğunla susmak oyunu oynamıyorum saçları çam kokulum
sevdanla gürül gürül şiirler kanar ıssız döl yatağında yüreğimin...
en azından tamamlanır bir yarım
sonsuzluktan utanırım...

yoksun
samanyolu bakışlım
yıldız tozlu kirpiklerinin hışırtısına uzağım
üstüme hiçbir sonun sonunu almak istemiyorum
ilk ağlayanı ben oldum
son güleni olmayacak bu öykünün
çünkü sonsuzluk yarım
çünkü sensizlik yarim...

Kağan İşçen