Gönül artık ne baharda,
Ne de gül kokulu yarda,
Gönlüm bir meçhul diyarda,
Gel desen de gelemem ki.

Sevgi bana hoş gelse de,
Gönül aşkı özlese de,
Yazılanı son celsede
Sil desen de silemem ki.

Yollar biter çıkmaz sonda,
Ümit tükenmiş zamanda
Yolcu yol almış limanda
Kal desen de kalamam ki.

Gönül vermek hep sorguydu
Yıllar süren bir korkuydu
Sevmek nasıl bir duyguydu
Bil desen de bilemem ki.

Alan razı, satan razı
Anlamadım ben bu hızı
Aşık olup dertli sazı
Çal desen de çalamam ki.

Kim sevgili? Kim arkadaş?
Gündüz gece ile yoldaş
İster âşık, ister sırdaş
Ol desen de olamam ki.

Duygularım hep karışık
Bir dargındır bir barışık
Gözlerime bir an ışık
Dol desen de dolamam ki.

Ben miyim bu aciz insan?
Şaşırdım, karıştı izan
Tertemiz kalbini sunsan
Al desen de alamam ki.

Duymaz oldum yar sesini
Unuttum gönül hissini
Kaybettim aşk hissesini
Bul desen de bulamam ki.

Esir oldum nazarına
Boyun eğdim rüzgârına
Girdim gönül mezarına
Öl desen de ölemem ki.

Zeybek’in umudu bitmiş,
Sevmemeye yemin etmiş
Gözlerinin feri gitmiş
Gül desen de gülemem ki.
Ben aşk nedir anlamam ki.

EMİN ZEYBEK
20 Kasım 2010