Gün gelir de kalbine veda namazı kılıp
Mantığına diz çöküp kurtar diye ağlarsan
Çaresiz boyun büküp eşiğine yıkılıp
Kaybettiğin aklına sen de umut bağlarsan

Yıllarca gözyaşının arkası kesilmezse
Islaklıktan çürüyüp kirpiğin dökülürse
Zaman her şeyi silip gözlerini silmezse
Ağlamaktan gözlerin yerinden sökülürse

Muammalar içinde çarmıha gerilirsen
Cevapsızlık kalbine çivi gibi girerse
Kinayeli gözlerle yerlere serilirsen
Dostun bakışı seni aptal diye yererse

En iyi yaptığını yapamaza dönersen
Düne esir kalıp da kaybedersen yarını
Sonsuzluk mumu gibi yanı yanıp sönersen
Umudun tükenir de kaybedersen varını

Gecenin sinesine yetim gibi yatıp da
Karanlığın içinden şefkatli el ararsan
Ki her gece ruhunla sessiz çığlık atıp da
Uykunu kâbuslarla çepeçevre sararsan

Sabrını kökten yıkıp nefsinden de taşarsan
Hasreti vesvesenin şerrinden el alırsan
Baharın ortasında karakışı yaşarsan
Hiçbir şey çare olmaz öyle kala kalırsan

O zaman hatırlarsın düştüğüm bu ateşi
Anlarsın insan nasıl ayaktayken çürürmüş
Nasıl doğmaz olurmuş her gün doğan güneşi
Karanlığın içine bak gör nasıl yürürmüş


İHSAN TURHAN