vakit yine gece yarısını çoktan geçti
bu umutlarımın katili şehirde
birazdan sabah olacak
ışıksız
karanlık
şefkatsiz
vefasız bir hayatın selası’ nda
bir kez daha
musallasız katledilmiş bir bedenin
sana hasret ruhuna çağrısı okunacak



uykusuzum yine
bak işte kan çanağı gözlerim
hayaline dalmışım soluk gölgelerde
yine gülümsüyor yüzün
solgun bir gül var sanki gözlerinde



kanatıyor gözlerimi göz yaşları
her yerim de gece yanıkları
her yanım düş kırıkları



şimdi gelsem yanına ve desem ki sana
seni seviyorum
bu neyi değiştirecek ki
zaten biliyorsun
sorun da zaten bu değil di
yazık edilmiş ne çok sevdalar var dı
onlardan biriydi işte bizimkisi
ayrıldık işte
kaybettik birbirimizi



sevmiştim seni
benim için yaşamın anlamıydın
anlamsız bütün rüzgarlarla
hep savrulmuştum oradan oraya
bir tutunabildiğim sendin
senin sesin
nefesin
yaşatabilir di beni



oysa ki ne çok zamandır
seni görmeden bilmeden önce
daha, sen hiç yok iken hayatımda
ölümün soğuk rüzğarları çoktan esmişti ruhumda



bütün hüzünlü şarkılarımsın sen benim
biliyorsun
her gecenin sabahında
dinlemekten hiç bıkmadığım her sela da
beni çağırmakta
musalasız bedenim



haydi gülüm, gel tut ellerimi
götür beni
artık yoruldum
üşüyorum
bak, buz gibi soğuk ellerim



en kanayan yerinden
öp yüreğimi
sımsıcacık ellerinle ısıt
ve sar ruhuma
sabahın beyaz kefenini







Mert YIGITCAN
10 mayıs 2011 / istanbul