yaz, yazgımızı yazmak istercesine yeniden,
kızgın balyozlarla yükleniyordu alınlarımıza.
yangın yeleli atlar kişniyordu derinlerinden
vücut derelerimizin, tırmanarak kanımıza,
ve biz yarıda kesip cinnetli rüyalarımızı,
yine yanlış okuyorduk yanlış dualarımızı.

yağmur yoktu. boğuluyorduk susuzluk sularında
köhnemiş körüklerce körelmişti göğüslerimiz.
nem arıyorduk dudaklarımızın ter tortularında
kaçıp kaçıp gidiyordu serapta çalkanan deniz
ve biz unutmuştuk su sesini, çayların ahengini
gözümüzden akacak yaşa bile hasrettik hani.

merhamet suları kurumuş kuyuların dibi gibi
gökyüzünün yüz mendili alabildiğine pürüzsüz
ve hatta dümdüz bir mavi çöle benzetilebilirdi.
çünkü ateş fırınlarından durmadan gece gündüz
savururdu gizli cehennem bayraklarını istediğince
ve kavururdu yelin yelpazesini yellenmeden önce

boşuna bakıyorduk boş bakışlarla boşalan yerine
tanrının o derinliklerde. yaratan gitmişti demek
kutsal tahtını terkedip kızgınlıktan biz acizlerine,
ki büyütmüştük içimizdeki canavarı bilmeyerek
ve kilitlenip ruhumuzun en günahkâr tuşlarına
kıyameti emretmiştik modern ebabil kuşlarına.

yağmur yoktu. toprak vazgeçmişti topraklığından
kocaman kollarıyla bulut avlıyordu rüyalarında
ve kahkahalar atarak avuçlayıp zaman zaman
kök salmadan boğuyordu tohumları karnında.
sonra erişilmez musonların sellerine dalıyordu
ve var sesiyle bağırarak hiç nedensiz ağlıyordu.

biz de umarsızdık en azından toprak kadar. çünkü
öldürülenleri yıkayacak su yoktu yağmursuzluktan
hep kanlı giysileriyle gömülüyordu ölenlerin tümü
irinli çatlak dudaklarımızı yalayarak susuzluktan
kirli ellerimizle aptes alıp salavatlar çekiyorduk.
yağmur yoktu. biz ısrarla yağmuru bekliyorduk.