16
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
2433
Okunma
sevginin közünden, közün özünden
sızdı damla damla ruhu şairin;
kârlı çıkamadı ne melek, ne cin
onu sahiplenmek gürültüsünden.
güneşin ışığı, suyun nefesi,
yağmurun damlası gibiydi bu ruh;
gönül hırsızıydı -sevecen ve şuh-
bir afetti suçu çağıran sesi.
mavi mavi ise, ondan maviydi,
onunla gönendi gök de, deniz de;
el olup gezdiyse bir derin gizde
elin izini de tek o giz bildi.
kuşlar gibi özgür, bahar gibi şık,
yellerle yollardı duygularını;
ne dünü tanırdı, ne de yarını,
an’a yapışıktı – tıpkı sarmaşık.
şair koştururken şiir peşinde,
ilk oydu dağlanan, seven, kırılan…
hep onundu ilk yarada o ilk kan
ve ilk ışık, utku dağı başında.
hapiste yanında yattı şairin,
ekmeğinin umut katığı oldu.
en uzak ereğe en kısa yoldu
ve bir bekleyişti sonsuza değin.
kavgayla kavgalı, âşıktı aşka
en çok bilinendi her bilinmezden,
kimseye minneti yoktur bu yüzden
bir şair ruhunun şairden başka.
5.0
100% (11)
Cevap Yaz