seferberlik başlayalı ülkede
gündüzler ağırdı geceler uzun
açlık içindeydi o metruk evde
bir dede bir baba ve bir de torun

kara kargaların gaklayışında
kalpleri yakışı vardı bir korun
ne olduysa oldu martın başında
baş başa kaldılar dedeyle torun

baba yırtık postallarla yürüdü
cepheye altında zalim soğuğun
uykularında hep kâbuslar gördü
savunmasız kalan dedeyle torun

yetmişlikti dede torun on dörtlük
acemiydi torun dedeyse yorgun
evleri küçüktü dertleri büyük
dayandılar lakin dedeyle torun

telaşla izledi günler günleri
mahşere dönüştü her yanı yurdun
cepheden bir mektup bir haber bari
umarak bekleşti dedeyle torun

babadan umulan selam yerine
şehadet haberi yetişti onun
önce şaşkın bakıp birbirlerine
sonra sarıldılar dedeyle torun

sonrası söylence söylenen de şu
çarçabuk düşmüşler yollara suskun
-gözlerinde korkunç bir öç duygusu-
gönüllü iki er dedeyle torun

atılmışlar çılgın gibi hücuma
azrail’i kesilmişler korkunun
kanları akarken toprağa kuma
gülücük saçarmış dedeyle torun

mermiler bombalar önünde onlar
sezmişler hükmünü beklenen sonun
yumrukları ağırlaşmış dağ kadar
dövüşürken hınçla dedeyle torun

vuruldukça doğrulmuşlar art arda
ölmezlik simgesi gibi bu yurdun
taşlaşarak dönüşmüşler bir anda
dev iki anıta dedeyle torun