Sen, sensiz kalmanın ne demek olduğunu bilirmisin,
Sen hiç sensiz kalmadın ki,
Oysaki bilseydin sensizliğin acısnı,
Vicdanın bile elvermezdi
Beni sensiz bırakmaya…
Ne kadar mutluydum oysa,
Dünyaya senin gözlerinden bakarken,
Hayatı senin nefesinle yaşarken,
Sensiz nefes almak zulüm bana,
Sensiz mutluluk haram…
Alışmalı mı acaba,
Yoksa söküp parçalamalı bu kalbi,
Sensiz hayat boş bir sayfa,
İçinde tek harf bile yazmayan,
Oysa seninle kitap gibiydi hayatım,
Okudukça okunası gelen,
Elinden bırakılmayan,
Her sayfası ayrı bir tat,
Her sayfası ayrı bir heyacan…
Kandırıyorum kalbimi,
Sensiz olmadığına inandırıyorum,
Elinden oyuncağı alınmış bir çocuk misali,
Gelecek bir gün, mutlaka dönecek diyorum,
Ama ne yazık ki dönmeyeceğini çok iyi biliyorum…
Damla damla kanatsa da yüreğimi bu acı,
Son damla kan’a kadar kandıracağım onu,
Son damladan sonra gerek kalmayacak nasılsa,
Ne bu yürek atacak, ne de ben olacağım…

ertan kalay