Ateşle Sözlü

aradığım gülmelerin özetinde yoktun
hazinliğimi sakınınca evrenden çok eskice
yeni olan sadece yolların vefasıydı kör bitişlerde
avlular ıssız
yaz kırıklıklarıyla çökerken kalbim
...düşlerimde acıyı unutmayı denedim
ama peşimde gölgesinin yalın yankısı yalnızlığın
ölmeyi unuttum...


ben bir ölmeyi ikiye bölmem saygılı çekinerek sıkıntılı
en güzel ikindilerimde en güzel paylaşmaklar meşgulü
sabah aydınlığına utanç duyarak susamışlığıma mahçup
ince bir yeşilde yitirdiğim kıpırtıya kulak asmadan
soğuk sopsoğuk bir odada tıkırtısız hüzün tozlu...

çakıl sustalısı siyahıyla gece gezinirken böğrümde
hasta yatağında çocuklara kıvranır aklım dar sokaklı
güneşsiz pencerelerde minik gözler dokunurken bakışlarıma
süt ve ekmekle geçinen zamana hapsolmamış bir rüyada
mavi bir şarkı ayıracağım arkadaşlarıma...
ölmeyi unuttum...

dumanlı bir çağ değildi saç tellerinden dem vurmam öykümüzün
yakın mevsimlere hevesli kuşlar gibi telaşlıyken ellerimin rengi
oysa acele içilmiş çaylara alışıktım bırakılmışlık bırakmıştı
tuzunu elmacıklarımın
bütün sonlar yol ortası
bütün yol ortaları son
gelmeyi unuttum...

kış akşamları kadar içine kapanınca ağlayışlar
gururu incinik kalpler durağı oldu seslenişim
ateşle sözlü dudak yaralarına
aydınlığa aç çiçeklere beraber bakalım istedim
toprağın bedeni kavrayışına beraber vakur
kınından çıkmış kanamalardan sonra yıldızlara takılalım
bütün yıkımlar ayrı bir sen ertesi
bütün sen erteleri ayrı bir yıkım
bulmayı unuttum...


can hıraş uyanışların ilkiydi ot kokulu sandığım
adımlarım ağırlaşmadan gitmeliyim ortasına düşlerimin
okunmamış kitaplar kadar dolu
acımış su sadeliğinde yalansız
baştanbaşa yorumsuz
konuşmayı öğrenmeden hiçbir çocuk
gitmeliyim evrenin son dudağımın ilk sesiyle bir
kalmayı unuttum...

Kağan İşçen